Voorrangsregel rond sociale huisvestiging tast de mensenrechten in Evergem aan

04 Juli 2020

Voorrangsregel rond sociale huisvestiging tast de mensenrechten in Evergem aan

Voor de huur van sociale woningen geldt voortaan een voorrangsregel. Die maakt het voor mensen van elders moeilijker om in Evergem een huis of appartement te huren. Naan Colman: ik word maandelijks in het bijzonder comité geconfronteerd met dossiers over mensen en hun soms précaire levenssituatie. Om voorrangsregels voortaan in te lassen op sociale woningen vind ik ronduit discriminerend. In de eerste plaats gaat sociale huisvestiging over sociale rechtvaardigheid en over het creëren van mogelijkheden. Ik zie geen mogelijkheden voor mensen maar wel eerder beperkingen om mensen in hun levensnoden te voorzien. Ongeacht hun afkomst, religie, woonplaats, identiteit, horen noden er menselijk gezien altijd boven te staan. Hoe kan een samenleving inclusief groeien als het beleid enkel wil segregeren? Als er nieuwe sociale woningen bij komen in Evergem, zal je door dit reglement een groot voordeel hebben, aldus Sven Rogiers. Sociale huisvestigingsmaatschappijen zoals de Volkshaard of de Meetjeslandse Bouwmaatschappij zullen op basis van deze beslissing ook nieuwe wachtlijsten opmaken. Een mooi voorbeeld van waar onze maatschappij naar toe beweegt: een uiterst rechts denken waar we met Groen in Evergem graag het verschil in willen blijven maken. Door het invoegen van voorrangsregels worden mensen gediscrimineerd op basis van hun Evergemse identiteit. Naan Colman: we lijken vaak te vergeten dat we het hier over mensen hebben en HUN sociale nood aan huisvestiging of liever HUN nood aan fundamentele levensbehoeften. Deze voorrangsregel druist dan ook in tegen elke vorm van mensenrechten en creëert precedenten door identiteit boven de noden van mensen te plaatsen. Niet iedereen wint daarbij, enkel de Evergemnaar of de enge definitie ervan van wat een Evergemnaar is. Hoe komt het dat mensen die zo hard werken, uit hun land moeten vluchten, altijd harder moeten werken en minder kansen krijgen dan iemand anders? Naan Colman: hoeveel sociale solidariteit er ook binnen Evergem is of hoeveel extra sociale huisvestigingen er ook in Evergem bijkomen, er kan geen compensatie zijn voor fundamenteel gebrek aan sociale rechtvaardigheid. 1/ Er zou allereerst au fond, fundamenteel geen wachtlijsten en sociale woningen mogen bestaan. Bestaan deze wel, dan zegt dat iets over hoe fout ons systeem is en onze manier van denken en beleid maken. De eerste reactie op hoge woonnood of mensen, vluchtelingen met levensnoodzakelijk behoeften zou een herstelplan moeten zijn om deze fundamentele tekorten weg te werken en mensen lokaal hier in Evergem ongeacht hoe lang ze hier wonen van een degelijke woonst te voorzien. 2/ Er zou geen onderverdeling tussen Evergem of buiten Evergem mogen bestaan. We worden immers geboren met gelijke rechten. Mensenrechten omdat het over mensen en hun leven gaat en omdat het beleidsmakers hun taak is om toe te werken naar een beleid waar uiteindelijk geen voorrangsregels meer gelden en waar de lading op de term ‘sociale woning’ wordt weggewerkt. 3/ De term sociale woning alleen al plaatst mensen in een inferieure positie van minderwaardig versus meerderwaardig zijn ten opzichte van elkaar. Ik geloof dat we naar een samenleving moeten toewerken die inclusief is door woorden in daden om te zetten binnen een sociaal beleid. Een sociaal beleid treft daarom geen voorrangsregels maar draagt mensen vanuit empowerment mogelijkheden aan om bestaande noden net eerder weg te werken. Van deze oude politieke koek hebben mensen genoeg gegeten. Het wordt tijd dat men mensen als mensen begint te zien en het sociale klassensysteem omgooit naar een menselijk systeem waarin mensen zichtbaar evenwaardig worden behandeld zonder het begrip sociaal toe te voegen aan een woning, noch identiteit. Het sociale luik binnen het politieke gegeven vraagt om een andere dimensie, willen we sociale rechtvaardigheid bewerkstelligen. Voorrangsregels zijn er voor in het verkeer om alles veilig te laten verlopen en horen dus niet thuis binnen een sociaal beleid dat discrimineert op basis van woonplaats.